ما نمی‌دانستیم شیعه و سنی یعنی چه. یک روز با مادر و خواهرم در پارکی نشسته بودیم که زنی عرب را دیدیم. او به ما گفت: «شما شیعه هستید یا سنی؟»

گفتیم: «ما مسلمان هستیم.»

گفت: «خب، باید یا شیعه باشید یا سنی.»

ولی ما متوجه نشدیم. دوباره پرسید و ما هم باز گفتیم که مسلمان هستیم. وقتی دید ما هنوز نمی‌دانیم شیعه و سنی چیست، آدرسی به ما داد و گفت: «فردا ظهر به این آدرس بیایید، من برایتان توضیح خواهم داد.»

مادرم آدم خیلی کنجکاوی بود؛ بنابراین فردا ظهر به آن‌جا رفتیم. ابتدا می‌خواستیم از خود روحانی آن‌جا بپرسیم. آدرس روحانی آن‌جا را به ما دادند. در خانه را که زدیم، آدم اخمویی آمد و در را باز کرد. وقتی ما را دید، با عصبانیت گفت: «چه می‌خواهید؟»

مادرم گفت: «چند تا سؤال راجع‌به سنی و شیعه داریم، در ضمن چون نزدیک اذان است، اجازه بدهید بیاییم داخل و نماز بخوانیم.»

مرد جا خورد و گفت: «نخیر! شما خجالت نمی‌کشید؟ اصلاً زنان باید در خانه نماز بخوانند و حتی بهتر است در کمد نماز بخوانند و از خانه بیرون نیایند!»

و در را محکم به روی ما بست. بعداً فهمیدیم که این‌ها وهابی بودند. خواست خدا بود که ما با این برخورد بد، به سمت آنان متمایل نشویم.

روز بعد رفتیم به جایی که می‌گفتند حسینیه شیعیان است. آن‌جا دیدیم همه در حال سینه‌زدن و نوحه‌خوانی به زبان عربی و فارسی هستند و با سوز خاصی کلمه «حسین(ع)» را می‌گویند و اشک می‌ریزند. وقتی با این صحنه روبه‌رو شدیم، خیلی تحت تأثیر قرار گرفتیم؛ با این‌که ما امریکایی‌ها زیاد احساساتی نیستیم و ابراز احساسات نمی‌کنیم. مثلاً اگر کسی از نزدیکانمان بمیرد، برایش ناراحت نمی‌شویم یا گریه نمی‌کنیم. در واقع خود امریکایی‌ها این فرهنگ را تزریق می‌کنند که هیچ چیز در دنیا ارزش ندارد که بخواهید خود را به خاطر آن اذیت کنید و یا جانتان را بدهید و حس ایثار و فداکاری اصلاً در آن‌جا معنی ندارد.

این حس فطری را درون آدم‌ها خفه کرده‌اند، ولی وقتی با این صحنه روبه‌رو شدیم، بی‌اختیار درونمان حسی ایجاد شد که اصلاً توصیف کردنی نبود. حالتی روحانی که تا آن زمان آن را درک نکرده بودیم. این سؤالات هم در ذهنمان ایجاد شد که این حسین(ع) کیست که همه برای او گریه می‌کنند؟ مگر با او چه کرده‌اند؟

در این مراسم با خانمی آشنا شدیم و خیلی با هم صحبت کردیم و چند ماه بعد هم با مطالعات و جست‌وجو اعلام کردیم که شیعه هستیم.