آقای سوباش چاندرا چگونه با اسلام آشنا شدید ؟

قبل از پاسخ باید بگوییم وقتی ما در آن منطقه از هندوستان بودیم , همه جا هندو و بت پرست بود اما نزدیک خانه ما جمعیتی از مسلمانان بود , هفتاد الی هشتاد خانه در فاصله یک کیلومتری ما که همه شیعه بودند . آنها زمین زیاد داشتند ما هم به خاطر شغلمان با آنها بر روی یک زمین کشاورزی می کردیم . من برای کمک به پدر بزرگم به آنجا می رفتم و با بچه های شیعیان دوست شدم .قبل ازآن خیلی متعصب بودم , اگر مسلمانان به چیزی دست می زدند آن را نجس می دانستیم و غذای آنها را لب نمی زدم اما بعد از دوستی با شیعیان به تدریج  این حس کم شد  مثلا با آنها انبه می خوردم . و اندک اندک تعصبم کاملا از بین رفت تا جایی که گاهی به خانه آنها می رفتم و غذا می خوردم . آنها نیز واکنشی نشان نمی دادند .

در وسط آن منطقه شیعه نشین , یک حسینیه بود که هر پنج شنبه در آن روضه برگذار می کردند . من نیز به بهانه خوردن شیرینی بعد از روضه به آنجا می رفتم !

آقی چاندرا چرا غذای مسلمانان را نجس می دانید ؟

کسی به من چیزی نگفته بود , اما من فکر می کردم که مسلمانان در خانه هایشان کثیف هستند . هندو ها با کفش در آشپزخانه راه نمی روند اما مسلمانان با دمپایی وارد می شوند و در منازلشان مرغ پروش می دهند . اینها ملاک نجاست در بین هندو ها است . هر چند که واقعیت کاملا برعکس بود .

ادامه داستان و حضور در روضه را بفرمایید .

بله من فقط برای خوردن شیرینی که در پایان روضه تقسیم می کردند به آنجا می رفتم . این کار سه الی چهار سال طول کشید . وقتی می گفتند سبحان الله و ماشاء الله , می فهمیدم روضه دارد شروع می شود .و زمانی که  شروع می کردن به گریه کردن , می فهمیدم روضه دارد تمام می شود. با خودم میگفتم , مسلمانان که اینگونه گریه می کنند حتما کسی از آنها مرده است . کنار منزل ما یک شیعه زندگی می کرد . یک زن که هنوز هم زنده هستند . روزی به گفتم چرا گریه می کنید ؟ ایشان گفتند : شما طرفدار امام حسین (ع) هستید یا یزید ؟ من هیچ کدام را نمی شناختم چون آنها در روضه ها به اردو صحبت می کردند . اما از نحوه نام بردن ایشان فهمیدم , امام حسین (ع) انسان خوبی است و یزید خوب نیست . من نیز دلم را به آب زدم وگفتم امام حسین (ع) ! ایشان شروع کردند به توضیح دادن پیرامون , مکه , مدینه , کربلا , پیامبر (ص) , حضرت علی (ع) , امام حسین (ع) و....

پنجشنبه هر ماه , که ما " نوچَندی"  می گوییم در آنجا روضه برگزار می شود , من نیز در آنجا شرکت می کردم با اینکه دعا یاد نداشتم اما لب هایم را تکان می دادم و دستانم را بالا می بردم . پشت سر من یک معلم نشسته بود , بعد از اتمام روضه  او به من گفت : خوب نقش بازی کردی ! من نیز گفتم اگر چنین نکنم می فهمند که هندو هستم و بیرونم می کنند . ایشان که الان بازنشست شدند , شروع کردند به صحیت کردن درباره ائمه (ع)  . بعضی وقت ها نیز قرآن و نهج البلاغه می خواندند . فکرم من 180 درجه عوض شد . آنچه که شنیده بودم چیزی بود و آنچه عقیده داشتم چیز دیگری و آنچه ایشان می گفت کاملا متفاوت با قبلی ها !

با اینکه اردو بلد نبودم اما کتابهای اول تا پنجم آنها را خریدم و به چوپانهای آنها می دادم و از آنها می خواستم در ازاء مراقبت از دامهایشان برایم کتاب بخوانند . اینگونه کتاب ها را مقایسه می کردم و علاقه من بیشتر می شد . مثل حضرت حر شده بودم , بین حق و باطل! با خودم می گفتم : اگر اسلام را قبول نکنم و فردای قیامت خدا بپرسد چرا مسلمان نشدی , چه بگویم ؟ من حتی باید ببینم حرف عامه اسلام درست است یا مذهب امامیه ؟

یکی یکی عقاید را بررسی کردم , مثلا  هندوها عقیده دارند در  بت , خدا  وجود دارد  و اگر عقیده نداشته باشی خدایی وجود ندارد . پس در آن واحد هم خدا هست و هم نیست !خوب این یک عقیده باطل است و احتیاجی به صغری و کبری ندارد . اما مسلمانان  می گوییند خدا هست و استدلالی هم  برایش می آوردند . مثل آن منکر خدا که قرار گذاشت با یک نفر بحث کند ,  طرف مقابل با تاخییر آمد و گفت ببخشید من کنار دریا ایستاده بودم , یکباره میخ و تخته و ... از آسمان آمده و کشتی درست شد و من با آن  پیش شما آمدم . بی خدا گفت مگر دیوانه شدی ؟ چگونه چنین چیزی ممکن است ؟ طرف مقابل گفت : چطور  یک کشتی کوچک نمی تواند اما دنیا به این بزرگی یکدفعه درست شده است؟!